Musik/Text: Werner Winkel

Wenn ik mit den Regen „Minsch- ärgere“ speel,
dann wird he jimmer verleern.
Un ik dorbi verleeft to de Sünn hinscheel.
Worr se dormit total iriteern.

Dann sing ik een Leed för den Regenboog,
he schenk mi siene Farven daför.
Driev dormit to de Hewen anhoog.
Un lanne dann för dien Dör.

Jo, bi di bün ik Kind un ok König.
Sweve dör de Welt, dör de Jimmertied.
Elken Sekunn mit di is ewig.
Du büst di di anhollt de Tied.

Ganz egol, wat güstern wor,
ganz egol, wat mörgen is.
Dat gifft keen Stund, keen Dag un keen Johr.
Hüde is ewig, wiel du do büst.

Wenn de Pütt mi mien Spegelbild wiest,
seh ik Folden in mienen Gesicht.
Seh uns as Olle to de Eer geniegt.
Bit de Wind düsses Speel ünnerbricht.

Doch dann kiekste mi an un seggst keen Woort.
Diene Oogen vertellen to veel.
Wi drieven in uns Drömen fort.
Un kümmen tosommen tom Teel.

Musik/Text: Werner Winkel

Kennst du de Danzerin ut Porzellaan,
De up de Speelklock steit.
Un bi lieser Musik ganz mittenaan,
jümehr Pirouetten dreit.

Ik lüster de Speelklock, wat scheen se doch klingt,
dösse sööte Melodie.
Dann höör ik de Danzerin, wie se singt
In meener Fantasie.

Ik danze, weil ik danzen will
Op de Speeldeel düsse Welt.
Denn min Hart steit bien Danzen nich still.
Ik danz bit de Vörhang  fallt.

Un döbt mi de Twiefel mit Melancholie
Dann dreit mine speelklock vöör mi.
Un de Danzerin sint mine Melodie
Un danzt dann blot vöör mi.

Ik kiek de Danzerin deep int Gesicht
Un kann all duun bi ehr sin.
Bülütten upwaakt mine Toversicht
Un ik stimm nu mit ehr in.

Ik singe, weil ik singen will
Op de Speeldeel düsse Welt.
Denn min Hart steit bien Singennich still.
Ik sing bit de Vörhang  fallt.

Musik/Text: Werner Winkel

Mennigmool froog ik mine olle Stadt
Ob se noch Spooren miner Kinnerschoe hat.
Ik kiek ehr int Gesicht.
Dat is lang schon her.
Se erkennt mi nich.
Mennigmool, denk ik an mine olle Stadt.

Ik kiek mi um.

Seh een Kind Indianer speelen, de Stadt is sien Revier.
Dat drift as junger Adler free in Wind.
Nie mit de Piel to Mörgen teelen, nee, blot in Nu un Hier.
Mine Welt, so sörgenlos as Kind.

Mennigmool …

Ik kiek mi um.

Seh de Nacht, in de ik mine Kinnerschoh verlör.
En schöler Kuss, de keene Tokunft haat.
Denn de Morol, kroopt achtern Schiene ut brunen Sump hervör,
un mennig Drom de starvt int Middelmaat.

Mennigmool …

Ik kiek mi um.

Doch de Biller, se verklaten, opp de Straat speelt een Muskant,
dat olle Leed, dat is so lang schon her.
Denn de Tied kann ik nich faten,  se löp mi dör de Hand.
Mine Stadt, as wenn dat güstern wör.

Un dann loop ik, dör mine olle Statt.
Un see, dat se jimmer noch Sporen miner Kinnerschoe hat.

Musik/Text: Werner Winkel

Wenn du mol nich mehr wieter wüsst,
frogst di, – wo dien Freiden sünd.
Keener do, de dien Selen küsst.
Dann bruukst du een Fründ.

Un sull veel Regen diene Tokunft verwahrn,
Een Fründ lett di nich ünnergahn.
He hölpt di mit Noah övern See to fahrn.
odder eenfach övert Water to gahn.

Refrain:
Du bruukst een Fründ, de mit di geit.
Du bruukst een Fründ, de to di steit.
De Lücht brüngt in manch swarte Nacht.
De mit di weent un lacht.

Ji künnt an Boom de Insicht snappen.
De Dörblick, de is jo garanteert.
Sin Saft wullt ji in Boddeln oftappen.
Un weggeven, mol sehn, wat passeert.

Refrain:
Du bruukst een Fründ, de mit di geit.
Du bruukst een Fründ, de to di steit.
De Lücht brüngt in manch swarte Nacht.
De mit di weent un lacht.

Bridge:
De Minsch is mennigmol alleen,
Un de Tied word bannig kold.
Dann bruukst du een gooden Fründ,
de to di hold.

Solo: Cello auf Strophe

Refrain