Musik/Text: Werner Winkel

Mennigmool froog ik mine olle Stadt
Ob se noch Spooren miner Kinnerschoe hat.
Ik kiek ehr int Gesicht.
Dat is lang schon her.
Se erkennt mi nich.
Mennigmool, denk ik an mine olle Stadt.

Ik kiek mi um.

Seh een Kind Indianer speelen, de Stadt is sien Revier.
Dat drift as junger Adler free in Wind.
Nie mit de Piel to Mörgen teelen, nee, blot in Nu un Hier.
Mine Welt, so sörgenlos as Kind.

Mennigmool …

Ik kiek mi um.

Seh de Nacht, in de ik mine Kinnerschoh verlör.
En schöler Kuss, de keene Tokunft haat.
Denn de Morol, kroopt achtern Schiene ut brunen Sump hervör,
un mennig Drom de starvt int Middelmaat.

Mennigmool …

Ik kiek mi um.

Doch de Biller, se verklaten, opp de Straat speelt een Muskant,
dat olle Leed, dat is so lang schon her.
Denn de Tied kann ik nich faten,  se löp mi dör de Hand.
Mine Stadt, as wenn dat güstern wör.

Un dann loop ik, dör mine olle Statt.
Un see, dat se jimmer noch Sporen miner Kinnerschoe hat.